Son gelişmeler ve olaylar karşısında şöyle düşünüyorum: Önce futbolseverim, sonra taraftarım. Bu kulüp artık benim Gençlerbirliği’m değil. Yönetimini ele geçirmiş kişilerce kendilerine bağlı bir milis gücü de oluşturularak tanınamayacak derecede başkalaştırılmış, holigancılık oynayan, efendilikten uzak, küfür ve şiddete meyilli organize kişilerin korunduğu ve kollandığı bir yapı… İş artık kriminal boyutlara doğru gidiyor. Yaşım 63… 2017-2018 sezonunun başından beri, Divan Kurulundan istifa ettiğimiz günden beri olan bitene, yaşadıklarımıza inanamıyorum ve artık dayanamaz hale geldim. Bu çirkin ortam ortadan kalkıncaya kadar, bu kulüp yeniden güzel bir camia ve Gençlerbirliği gibi bir Gençlerbirliği oluncaya kadar ben yokum. Benden buraya kadar… Sırada zaman içerisinde iyice değersizleştirilmiş olan üyelikten çıkmak var. Bundan sonra sade bir futbolseverim. Zaman buldukça gideceğim amatör maçlar ve televizyonda izleyeceğim maçlar bana yeter de artar bile…
yazının özü sanırım önce futbolsever sonra taraftarım kısmı.
zorluklarla baş etmem, kültür korunursa da iyi olur gibi bi şey olmuş bu yazı. özlemini çektiğiniz bi şey varsa bu hayatta onu tekar kazanmak için mücadele etmeniz gerekir. zaten en başta “aman boşver” çekmeler buralara getirmedi mi olayları? daha fazla aman boş ver ile nerelere gider olay? kimsenin onlar holigansa biz daha holiganız gibi bi yaklaşımını görmedim. Bi şeyleri koruma güdüsü yatıyor, bütün bunların altın da. öyle sıradan bi şey değil. sizin kulüpten soğumanıza yol açacak şeyler neyse, onlar. eğer bir tepki mekanizması oluşmazsa işlerin daha kötüye gideceğini bilmeniz gerekiyor. o zaman tepki dahi veremezsiniz.
Ege Cansen diye bir adam var, eski Koc Holdingci. Sevgili Asaf Savas Akat ile program yaptigindan beri izler, okur , takip ederdim. Birkac zaman once ulkenin guneydogusunda yasanan olaylardan dolayi " bu savas kaybedildi, cabalar beyhude" havasina girip maglubiyeti kabul ettigini gordugum gunden beri okumadim.
Cubuk’ta buyudum, ilk, orta, lise. Enteresan bir yer, hep guclunun yaninda olmaya calisan insanlarla dolu (1402-karatatarlar’dan beri). Turkiye geneli secim sonuclarina bakmak yerine Cubuk secim sonuclarina bakarsaniz kimin kazanacagini anlarsiniz. Hep bir yere yamanma, birilerine biat etme cabasi icinde insanlar. Dunya Kupasinda hep Berezilya (Brezilya degil Berezilya) yi tutan, 40 yil once acilan kitapevine biat kulturu nedeni ile Akabe adini veren topluluk. Halbuki her seyi olan bir ilce, 2 baraji, 1 golu, 1 uluslararasi havalimani, tarihi eserleri, belki turkiye liglerinin iki sene namaglup olmus tek takimi, akarsuyu, 60 cm den su cikan verimli topraklari, sunni, alevi koyleri, (hatta Manastir ve Arkasiyen adinda iki hristiyan isimli koyde var) ama biat ve guclunun yaninda olmanin getirdigi duraganlik, korkaklik. Renksiz, gri insanlar.
Genclerbirligi boyle bir ortamda girdi dunyama. Milli takim dahil tum takimlarin antrenman icin geldigi (bkz:Hasan Sengel’in anilari) bir sahamiz vardi. Ust takimlar geldiginde ya seyreder, ya da asil sahanin arkasindaki antrenman sahasini kullanirdik. En keyiflisi Kadri Aytac’in yonettigi Gencler’i seyretmekti. Farkliydi hoca, Ozkan Sumer, Coskun Ozari, Fethi Demircan, Candan Tarhan… gibi kisilerden. Keyifli bir grup olusuyordu etrafinda, bazen oyunculardan daha iyi vuruslar yaparak onlarla dalga gectiginde bile. Elbette Gencler’den daha iyi takimlar ve oyuncular vardi, yetenegi ile en goze carpani Buyuk Metin (Yildiz), sonrasinda Ridvan, Iskender Gonen, Kaleci Sinan (huzur icinde uyusun) ama Nevzat, Kofteci Harun, Cemalettin’i keyifle seyretmek hepsinden iyiydi. Sonra Genclerli oldum ben de.
Zor sey Genclerli olmak. Yalnizsin. Tevfik Fikret yol gosterir sana : “Hak bildigin yolda yalnizda olsan yuruyeceksin efendi”.
Hepimiz yalniziz ama icimizde Sukran Kurdakul sozlerine yazilmis bir Ezginin Gunlugu sarkisi terennum eder (terennum ne be? ne bunun guncel turkcesi):
“Acidan kirilsa bile sesim, acimi sesleyenler var”
Diger Genclerbirlikliler iste o aciyi sesleyenler, sesimiz kirildiginda. O yuzden vazgecmek yok, kendi adimiza vazgecsek bile diger renkdaslari dusunerek. Ege Cansen olmak yok.Maglubiyeti kabullenmek yok. Nasildi o japon atasozu: 7 kere dus, 8 kere dogrul.
Bizler tum dunyanin en asil taraftar grubuyuz (bugun alcak gonullulugum ustunde) ve Necdet Ozkazanci’da bu taraftar grubunun alamet-i farikasi. O kadar “Agabey” dedik var mi oyle gitmek.
Sevgili Necdet abi,
Açıklamanızı üzüntüyle okudum. Ancak bizim gibi gençlerin tribünlerde maç izlerken size benzemeleri, bu kültürü sizlerden öğrenmeleri lazım. Bu şehrin gençleri örnek olarak sizleri görmeli bu tribünlerde. Keşke kararınızı değiştirmenin bir yolu olsa. Belki de bozulan Gençlerbirliği taraftarına değil, taraftarlıkta sizleri örnek alarak yetişmeye çalışan benim de dahil olduğum Alkara gençlerine bir daha bakar ve bizleri yalnız bırakmazsınız.
Saygılarımla,
-Özgür
Necdet abi genel kuruldaki bakışların,olan biteni anlayamayan gözlerle izleyişin halen gözümün önünde.
Beni Gençlerbirliği ile tanıştıran dayım Öncesinde üyelik iptallerinin yapıldığı genel kuruldan beri tek maça bile gelmedi.
Ben dayımı ikna edemedim kaç yıldır, bir de sen de yine O’nun gibi haklı da olsan bizi bırakıp gitme…
Sakin olun beyler Necdet abi bir sezon once ismini iman gibi haykirdigi Khalili gidince biraz huzursuzdu simdi ikinci favorisi Jailton da gidince tribune gelmek istemiyor mazeret yapiyor.
Bu hafta onu tribune dondurecek bir oyuncu imzalariz olmadi Ankaragucu macinda dikkatini bir oyuncu kesin ceker Necdet abinin nesesi yerine gelir…Mesela SonŞans bence Necdet abilik.
Ne demisler Bir adami Genclerbirliginden cikarabilirsiniz ama Genclerbirligini onun kalbinden cikaramazsiniz.
“sakin ol şuurlu oyna” Halamın oğlu’nun bu camiaya kazandırdığı en önemli sloganlardan biri olmuştur. Ben de kendisine " sakin ol şuurlu karar ver " dedikçe o da bana aynısını diyerek “ben sakinim Teyzemin oğlu, ayrıca gayet şuurluyum” esas sen “sakin ol ve şuurlu karar ver” yanıtını verdi.
Şaka ile karışık bir özet geçmiş oldum. Filmi geriye saracak olursak aslında daha eskilere de gidilebilir ama; Gençlerbirliği Divan Kurulu üyeliğinden istifa ettiğimiz günden itibaren kulüpte ve tribünde yaşanan gelişmeler bizleri daha olumsuz bir tablo ile karşı karşıya getirdi. Bu durum yalnızca bizim canımızı sıkmıyor. Bizim gibi düşünen ve geleceğimize ilişkin kaygılar taşıyan bir çok arkadaşımız var.
Bir çıkış yolu bulalım derkene “kombineleri nereden alıyoruz” tartışması işin tuzu biberi oldu, gardaşım hızlı davrandı ve (sinyallerini vermekle birlikte) aniden kararını açıkladı. Hiç bir yerden. Ama tepkisi bununla da sınırlı değildi.
2002 - 2003 sezonundan itibaren halısaha maçlarında, tribünde, antrenmanda, Divan Kurulunda, Genel Kurulda ve bu forumda birlikte olmaktan büyük keyif aldığım,
çok değer verdiğim en yakın arkadaşımın " benden buraya kadar" demesini hepimizin çok ciddiye almamız gerektiği kanısındayım. Polates’i böyle bir karar almaya iten nedenleri bir kez daha gözden geçirip öyle veya böyle bizler de bir karar vereceğiz.
Şahsım adına, tribünde görmekten en çok mutlu olduğum isimlerin başında geliyor Necdet ağabey.
Bazen bizim sesimizin çıkmadığı anlarda tek başına yaptığı tezahüratlar oluyordu; inadına ve olabildiğince yüksek sesli bir şekilde…
Bu yapıya sahip birisi “Benden buraya kadar!” diyorsa, muhakkak iyice düşünmüş ve öyle karar vermiştir.
O yüzden kararından vazgeçirmek için bir şeyler yazmak istemiyorum.
İşlerin bu noktaya gelmesine neden olan gelişmelerin, en başından beri planlı bir şekilde yürütüldüğünü düşünüyorum. Bizim her hamlemize karşılık verileceğine de eminim.
Sakin ve kararlı bir şekilde mücadelemize devam etmemiz gerekiyor.
Ben zaten yer kesinlessin, Necdet Agabey’e bir adet kombine de bana alalim, sizde kalsin, ikinci yari umarim size katilirim diye telefon edip “parayi nasil yollayayim” falan diye soracaktim. Sayin Ozkazanci maci seyrederken benim onda olan kombinem ile ben de seyretmis gibi olurum diyordum.
Necdet abi, dur yalnız gitme hemen.
Bildiğin güzel bir diyar (futbol olarak) varsa bizi de götür.
Ama kafayı kaldırıp baktığımda ben öyle bir yer göremiyorum. Her yer birbirinden beter. Tüm köşe başları tutulmuş.
Evet bizim kulübün de sağında solunda ise yaramaz çok ot türedi ve merkezden besleniyorlar.
Gidecek bir yerimiz yok Necdet abi. Kalıp, elden geldiği kadar bu otlarla mücadele etmek en iyisi. Belki ihtiyarladik, az emeğimiz dokunur ama sopayı havada tutup sallamak bile yeter…
Atila Abi “Nasıl Gençlerli Oldum” başlığına yazdığı yazıyı şöyle bitiriyordu:
Necdet Abi, benim bu tribünden en çok keyif aldığım anlar, 19 Mayıs Stadı’nda maç sonu merdivenlerden aşağı yavaş yavaş inerken sizin “domatesin çekirdeği kırmızı” tezahüratınıza eşlik ettiğim anlardı. Sizi çok iyi anlamakla birlikte, lütfen gitmeyin, bizi bırakmayın demek istiyorum. Bırakmayın ki, Atila abinin bahsettiği o umudumuzu diri tutalım.
Necdet abi benim gençlerbirliği taraftarı olmamda büyük payı olan bir insansınız. Anlattığınız ve yazıya döktüğünüz anılarınızla “neden futbol izliyoruz?”, “bir taraftar nasıl olmalı?” gibi sorulara cevap bulmuştum. Gençlerbirliği tribününde tekil olarak maç izleyen bir insanken alkaralara yanaşmama da sizin burada olmanız neden olmuştu. Maça gelince dahi sağa sola “Necdet abi gelmiş mi?” diye. Geldiğinizi gördüysem mutlu olurum. Benim için sadece alkaralar için değil hem Ankara tribünleri için hem de kendi taraftarlık hikayem için önemli bir figürsünüz. Umarım bu kararınızdan vazgeçersiniz.
Sevgili arkadaşlar, sizler, Alkaralar’daki arkadaşlarımız olmasa ben zaten şimdiye kadar elli defa atmıştım kendimi bu kirli, kriminal ortamın dışına. Biz iyi olsun diye temenni ettikçe her şey daha da kötüye gidiyor. Kötüler her yeri ele geçirmiş durumda. Yatıp kalkıp, bugün nasıl bir kötülük yapsak diye düşünüyorlar. Kötü insanlarla uğraşmak çok zor.Hele bir de yönetimdeyse ve yönetimin yanındaysa… İşte, Alkaralar’ın açıklamasından sonra Cephe grubunun yaptığı açıklamaya bakın. Açıkça tehdit ediyor. Taraftar grubu değil de sanki bir organize suç örgütü gibi… Bu cesareti nereden, kimden alıyor? Siz kimsiniz, hangi yetkiyle, hangi cesaretle insanları tehdit edebiliyorsunuz? Bizi darp mı edeceksiniz? Bizi öldürecek misiniz? Ne yapacaksınız? Çoğunuz çocuğum, hatta torunum yaşındasınız yahu! Belki bazılarınızı küçücük bir çocukken stadın önünde gördüğümüzde başınızı okşayıp sevmişizdir, birlikte “Kırmızı-Siyah, En büyük Gençlerbirliği” diye bağırmışızdır. Siz büyüyüp genç, delikanlı olunca nasıl bu hale geldiniz? Öte yandan bu kulübün bir başkanı, bir yönetimi yok mu? Yoksa kulüp başkanı ve yönetimi mi yol veriyor? Diğer taraftar gruplarından ne bir ses, ne bir nefes… Adımız Gençler - Birliği… Yani “Gençler’in” “Birliği”… Böyle mi birlik olacağız? Böyle mi “Gençler - Birliği” olacağız? Gençlerbirliği’ni futbolseverlere böyle mi sevdireceğiz? Böyle mi mutlu olacağız? Bu kirli, kriminal ortamda benim aklıma ilk gelen eylem boykot… Bunları, yarattıkları kirli ortamda yalnızlığa itmek… Körlerle sağırlar birbirlerini ağırlasınlar. Böyle düşünüyorum ama tabii bir de siz varsınız.
iyi de abi adamların amaçları güzelliği pisletmek değil mi? bundan zevk alıyorlar. sen güzelliği bu adamların eline bırakırsan, vicdanın rahat edecek mi? boykot hiç bi şekilde çözüm değil böylesine durumda. onlara işlerini rahat yapabilmeleri, rahatça pisliklerini dökebilmeleri, kültürü değiştirip, yeni nesil i zehirlemeleri için ortam hazırlamaktan başka sonuç getirmez. inanın Ankara’da olacak olsam, onlara en yakın yeri ben kendim seçerdim. İstanbul da ki bütün maçlarda tribünde olacağım, deplase olanlarla tanışma fırsatımız olur. kararınız dan çok bakış açınızı değiştirmeniz ümidiyle.
var mi oyle gitmek.